Veel van onze leden bedrijven hun geliefkoosde voetbalsport al vanaf zeer jonge leeftijd. De huidige generatie voetballers is meestal in de F jeugd begonnen en heeft daarna alle selecties van de jeugd tot aan de A-junioren doorlopen. Afhankelijk van talent, maar zeker ook door de inspanningen getroost tijdens de ontwikkeling daarvan, komen jeugdspelers in de seniorenselectie of een lager elftal terecht. Toegetreden tot de selectie van bijvoorbeeld het 1ste elftal, ontwikkeld men zich allengs van "belofte" via "dragende" of "gewaarde" speler, tot gevestigde "routinier". Eenmaal die laatste kwalificatie bereikt, hangt het 'n beetje van de omstandigheden af, of zo'n teamrol gedurende kortere of langere tijd vervult kan blijven worden.
Onmiskenbaar dient zich echter een moment aan dat er een stapje terug gedaan moet worden. Een enkeling doet dat op eigen initiatief, terwijl anderen die beslissing overlaten aan de technische staf van de club. Welk scenario ook gekozen wordt, bij de echte liefhebber doet zo'n stap of besluit altijd pijn en blijft daarmee niet gevrijwaard van de nodige emotie van de persoon in kwestie en z'n naaste omgeving.
De erkenning dat de jaren wat gaan tellen beperkt zich natuurlijk niet louter tot het bedrijven van sport, het is volledig ingebed in ons dagelijks leven. De overgang van school naar werk, van vrijgezellenbestaan naar samenwonen, een gezin stichten, kinderen die het huis uit gaan, een nieuwe baan. Voortdurend worden we voor keuzes gesteld, op onze beperkingen geattendeerd, maar ook voor nieuwe uitdagingen geplaatst. Omgaan met emoties die dit teweeg brengen, vormt onmiskenbaar iemands persoonlijkheid en staalt het karakter.
Om bij het voetballen te blijven, bij Dussense Boys, met z'n relatief ervaren selectie, is het proces van vervanging van geroutineerde krachten inmiddels op gang komen, maar men zal hier de komende jaren nog veel meer mee te maken krijgen. Als er iets is wat we van 't verleden kunnen leren, dan is het wel dat er bij de uitvoering hiervan binnen onze vereniging kennelijk ergens iets aan schort. Nogal wat ex-selectiespelers prefereren hun voetbalschoenen immers voorgoed op te bergen in plaats van hun nog ruimschoots aanwezige kwaliteiten ten dienste te stellen van een lager elftal.
Natuurlijk acteert men binnen de begeleidingssfeer met de beste bedoelingen en zoals al eerder aangegeven, bepaalde processen zijn onomkeerbaar en dat weet een speler ook. Maar veelal wordt vooral de zakelijke kant van de beslissing sterk benadrukt: de langere termijn visie, kansen voor gretige jongeren (of ouderen niet gretig meer zouden kunnen zijn), fysieke gesteldheid, etc. Daarbij is de motivatie van de technische leiding vooral gestaafd vanuit eigen optiek en beleving. Daar is op zich niets mis mee, maar hoe goed gemotiveerd ook, we zullen moeten beseffen dat ook andere criteria tellen: hoe wordt een besluit door de betrokken speler zelf ervaren. Meer aandacht voor het menselijk aspect dus. Dat hoeft niet te betekenen dat het besluit anders uitvalt, maar de communicatie kan beter, moet anders.
Respect voor elkaar moet hierbij de leidraad vormen en zorgvuldigheid in de afwikkeling. Goed naar ons zelf kijken, meer communiceren, elkaar recht in de ogen durven blijven kijken. Dit alles conform het gedachtegoed van de echte sportman/vrouw.
Een goed sportman wil winnen, kan slecht tegen z'n verlies, maar niet winnen betekent niet per definitie dat er wordt verloren. Gezamenlijk moeten we bij Dussense Boys in staat zijn om uit dit proces twee winnaars te laten voortkomen. Dat lijkt me een passende slotzin in deze periode van bezinning.
Prettige kerstdagen en een sportief 2003 toegewenst.
Ton Lensvelt
Bronnen
Clubblad De Voorzet van s.v. Dussense Boys, Jaargang 5, nummer 2, 2002