Wilbert

Wilbert is al jaren een fervent aanhanger van Dussense Boys. Maar dat niet alleen. Al sinds ie vanuit het roerige boven-Moerdijkse Nederland het landelijke en rustige Dussen als woonplaats verkoos, heeft ie zich letterlijk en figuurlijk in 't sociale leven van dit kleidorp gestort, daarbij onmiskenbaar z'n voorkeur etalerend voor de sport Hoewel van huis uit eigenlijk 'n hockeyer en 'n enthousiast cricketspeler, meldde hij zich weldra bij de voetballende Boys. Wilbert trok binnen en buiten de club direct de aandacht. Niet alleen vanwege z'n opvallende sonore stemgeluid, maar vooral ook door z'n eigen mening. Daar keken ze in Dussen eventjes van op. Dat waren ze niet gewend. Maar ze hadden toch ook bewondering voor z'n inzet, z'n gedrevenheid, z'n passie, al vonden ze z'n meedogenloosheid soms op 't randje. Want gedreven door z'n winnaarsmentaliteit kon Wilbert op 't groene veld soms flink uitpakken.

Hoewel ie 'n enkele keer in het eerste team speelde, waarbij ie zich boordevol zelfvertrouwen onmiddellijk bij de eerste de beste vrije trap, tot verbazing van de trainer en z'n medespelers, achter de bal plaatste om z'n kwaliteiten eens eventjes te tonen, verdedigde hij toch meestal de eer van 't reserveteam. Een reserveteam dat in die tijd op redelijk hoog niveau voetbalde. Toen de jaren wat begonnen te tellen sloot ie zich aan bij de "oude hap" van 't vierde elftal, waarin ie, strijdvaardig als ie nog altijd was, probeerde z'n opponenten te overdonderen. Wilbert schuwde daarbij niet om 'n arsenaal van trucs te etaleren. Het gaat te ver om te zeggen dat hij 'n onvergetelijk indruk achter liet, maar feit is wel dat z'n tegenstanders hem allemaal kenden. Niet alleen vanwege z'n sluwheid betracht gedurende de wedstrijd, maar vooral ook vanwege z'n kameraadschappelijke houding na afloop aan de bar. Want Wilbert was nooit te beroerd om 'n rondje te geven en zulk een houding wordt in de voetbalwereld zéér gewaardeerd. Bovendien betoonde Wilbert diep respect voor z'n in leeftijd gevorderde medespelers. Lyrisch kon ie worden als ie verhaalde over Kleine Toon, Slimme Bart, Stofzuiger Theo, Berekende Dré, Killer Frans, Moedige Wim en al die anderen die in de loop der jaren de gelederen van 't vierde elftal versterkten.

Toen zelfs het tempo van 't vierde Wilbert wat te machtig werd, sierde het hem dat ie niet op z'n lauweren ging rusten, maar besloot om zich verdienstelijk te maken in de begeleidingssfeer. Echter, het bloed kruipt waar 't niet gaan kan, want ook hier rustte Wilbert niet alvorens hij zich had opgewerkt tot teammanager van het eerste elftal. Met dezelfde inzet en gedrevenheid steunde hij de trainer, spoorde hij z'n jongens aan en bespeelde hij tegenstander en scheidsrechter. En was er iets mis met deze of gene van 't elftal, elke vorm van berusting bleef Wilbert vreemd en hij gaf niet op tot er een oplossing gevonden was voor 't probleem. Al moest ie 'r midden in de nacht voor uit bed komen. Wilbert heeft inmiddels een respectabele leeftijd bereikt. Hij spendeert tegenwoordig z'n tijd aan z'n vrouw, de kinderen en de hond. Afhankelijk van z'n dagprogramma wil die volgorde nog wel eens wisselen. Ook zingt ie graag, waarvoor ie afreist naar Limburg. Temidden van het bronsgroen eikenhout brengt ie liederen van Schubert ten gehore, wat 'm volgens eigen zeggen goed afgaat. We geloven 'm graag.

Maar de zondag blijft gereserveerd voor de wedstrijden van het eerste elftal. Dan wandelt ie over 't kasteelpaadje, kalm en bedaard, met de handen op de rug, richting de lommerrijke dreven van sportpark Groot Zuideveld. Het is trouwens ook 'n mooie gelegenheid om z'n toekomstige schoonzoon aan te moedigen. "Het predikaat "ideale schoonzoon" mag voor die jongen wellicht te hoog gegrepen zijn, voetballen kan de vermaledijde eigenzinnige knaap wel!"
Langs de lijn staand, blijkt Wilbert echter nog gewoon Wilbert: Een fervent aanhanger van de Boys, maar vooral gedreven, en met een overduidelijke eigen mening, welke hij niet schroomt te berde te brengen. Het Bestuur krijgt zodoende nog regelmatig adviezen van 'm en zonodig maakt ie luid en duidelijk kenbaar waar 't bij de spelers en (bege)leiding aan schort. Zulks wordt door z'n gehoor lang niet altijd begrepen. Laten we daarbij echter wel bedenken dat Wilbert ook van z'n achting blijk pleegt te geven als iemand een mooie actie ten toon spreid. Dat ie waardering heeft voor strijd, durf en inzet. Maar bovenal, dat ie altijd pal staat voor de rood-witten. Als 't niet kan zoals 't moet, dan moet 't maar zoals 't kan, is z'n stelregel. Want zo is ie, Wilbert, recht voor z'n raap maar wel 'n supporter in hart en nieren.

Ton Lensvelt

Bronnen

Terug naar Columns